“Çdo vit në prag të Krishtlindjes, shokët e mi të shkollës në fshatin ku jam rritur, mblidhen në një lokal nate, tip pub-i. Është tradita ime e preferuar, por shkat ërrohet gjithmonë nga një person të cilin shpresoja se nuk do e shikoja më. Përd hunuesi im”.
Është ky rrë fimi sho kues i një vajze skoceze, e cila tregon kalvarin e saj të vuaj tjeve.
Ajo thotë se gjithçka ndodhi tre vite më parë në shtëpinë e saj, ku personi të cilin e njihte qysh kur ishte 8 vjeçe, i dërgoi një mesazh për ti thënë se do vinte fshat për të takuar familjen dhe e pyeti nëse mund të takoheshin.
“Erdhi që të pinte diçka me miqtë e mi dhe humbi trenin, kështu që fjeti tek unë. Te ntoi që të më puthte në taksi dhe në shtëpi. Por qeshëm, pasi menduam se një puthje ishte e çuditshme në miqësuinë tonë. Gjithsesi isha e qetë dhe e lashë që të flinte me mua. Vesha pizhamat dhe u përpoqa të flija, por e ndjeja pas shpine. Aty nisi dr ama… Duart e bll okuara pas krevatit, të qa ra dhe ulë rima. Thotë se nuk e mban mend se çfarë ka ndodhur, por për mua është një prej gjërave të dhim bshme dhe nuk do e ha rroj ku rrë”, tregon e reja.
Ajo shton se e ka të pamundur që të harrojë pasi për çdo Krishtlindje, është sërish aty, në të njëjtin lokal.
“Fatke qësisht e di se cilat do të jenë komentet për këtë artikull ‘pse nuk shkove në p olici? Pse nuk e den oncon tek miqtë dhe familja e tij?’ Përgjigja ime është e njëjta që japin shumë vi ktima të përd hunimit. Vetëm 3% e përd hunimeve të den oncuara, dë nohen. Isha e de hur atë ditë dhe e lejova ish-mikun tim që të flinte në krevat me mua. Nuk e mendoja se do isha vik timë. Pastaj është edhe elementi persona. Jetët tona kryqëzohen, siç ndodh me 90% të vik timave të përd hunimit me ag resorët e tuyre. Ndoshta mund të kuptoni edhe se kisha fr ikë që të flisja, isha e se mos hu mbja miqtë e mi dhe se ngjarja do më shënjonte gjithmonë në fshatin tonë të vogël ku jetoja”, tregon e reja.
